Κυριακή 30 Μαΐου 2010

Σύννεφα



Είναι κυριακή। Εχθές το βράδυ είχαμε πάει στην Νίκη για φαγητό. Έντέλει δεν φάγαμε αλλά ήπιαμε παγωμένο λευκό κρασάκι στην βεράντα της।Ο ούρανός ήταν πολύ καθαρός και μόνο μία αχνάδα φαινότανε πού θα μπορούσες να πείς ότι ήταν από συσωσερευμένη υγρασία। Κατα τις δέκα λοιπόν το βράδυ έκανε την εμφανισή της ή πανσέληνος। Ναί, είχε φούλ μούν όπως λένε και οι Έλληνες και τό σπίτι τής Νίκης είναι ένα πολύ ωραίο μέρος να δεί κανείς την πανσέληνο γιατί βγαίνει πίσω από τον Υμηττό και απο το μπαλκόνι της φίλης το βλέπεις πανοράμικα। Η πανσέληνος λοιπόν βγήκε φωτεινή, φωτεινή, όπως είναι συνήθως οι πανσέληνοι και καθώς ο δίσκος της ανέβαινε πρός τον ουρανό μετά από δέκα λεπτά κατάμαυρα σύνεφα εμφανιστήκανε απο το πουθενά। Μα κατάμαυρα σου λέω! Έγώ ψιλοφρίκαρα λίγο και θα σάς πω γιατί, το παρεάκι μου ομως πέρναγε πολύ καλά και μετά από λίγο σταμάτησα και εγώ να δίνω σημασία ήπια το κρασάκι μου και γενικά περάσαμε πολύ ωραία....
Η ιστορία η χθεσινή λοιπόν με τα σύνεφα άρχισε εχθές το μεσημέρι κατα τις τρείς πού έφτασα με τον Άντο στο Μοναστηράκη। Παρκάρουμε το αυτοκίνητο και γυρνάει ο Άντο και μου λέει "τι είναι αυτά τα πραγματα στον ούρανό?" Κοιτάζω και εγώ και όλος ο ούρανός ειναι χαραγμένος σε καραγιγαντιαία απόλυτα ίσοσκελή τετράγωνα που έχουν δημιουργηθεί από τα καυσαέρια των αεροπλάνων αλλά εδώ μιλάμε για πολλά τετραγωνα από καπνό σε όλο το φάσμα τού ουρανού και αυτό για να γίνει τόσο καλά χρειάζεται πολλά αεροπλάνα και ένα στρατηγικό σχεδιασμό। Αύτα ειναι τα κέμτρειλς είπα στον Άντο και πήγα να ανοίξω τον πάγκο μου। Διαβάστε λοιπόν και εσείς στο λίνκ τι είναι τα κέμτρέιλς και τα παιχνιδάκια πού παίζονται κυριολεκτικά πάνω από τα κεφαλάκια σας Είναι πολύ ενδιαφέρον ....http://wwwenouranoisgr/sygrafeis/Gabriel_Stetter/indexgab1htm

Δευτέρα 24 Μαΐου 2010

Χώμα

Αγαπητοί μου αναγνώστες ζητώ την κατανοήσή σας για την ανύπαρκτη αρθογραφία στο μπλογκ μου αλλα δεν το εχω ακόμα। Η αλήθεια ειναι οτι ειμαι στα μαύρα μου αυτές τις μέρες। Αφραγκος, άνεργος αλλα ουχι άστεγος- δοξα το μεγα πνεύμα-και μόλις χώρισα απο εναν έρωτα γιγαντιαίο(για μένα οχι για τον έρωτα) και τέλος πάντων οσο πάει τόσο βυθίζομαι στην σκοτεινη ομίχλη μου που για μια ακόμα φορά εμφανίζεται μπροστά μου και γλυκά γλυκά θέλει να με αγκαλιάσει।Αθλια σκοτεινή ομίχλη που θέλεις να με αγκαλιάσεις। Βέβαια αγκαλιές εψαχνα πάρε να΄χεις τώρα। Καλά να μου πείς πρώτη φορά το τραβάς το ζόρι? Πώς κανεις ετσι? Σιγα μήν το κάνουμε και θέμα। Λοιπόν καλοί μου αναγνώστες εσείς τι κάνετε οταν αρχιζετε να αισθάνεστε οτι τρώτε χώμα?